Charlotte Link - "Drugie dziecko"

Istnieją chwile, które nas oczarowują, ilekroć wracamy do nich myślami, nieważne, jak wiele czasu upłynęło, nieważne, jak potoczyło się nasze życie.

Każdy z nas musi kiedyś przez coś takiego przejść. Sądziliśmy, ze świat się kończy, by następnie stwierdzić, że kręci się nadal, pewnie i stabilnie.

Kolejny bardzo dobry kryminał Charlotte Link, który miałam przyjemność przeczytać, a właściwie zachłannie pożerać wzrokiem. Książka wciągnęła mnie od pierwszej strony tak bardzo, że nie na miejscu wydawało mi się odłożenie jej na bok i zajęcie się czymś innym.

"Drugie dziecko" to bardzo intrygująca historia, co ciekawsze napisana na dwóch płaszczyznach czasowych - współcześnie oraz w okresie II Wojny Światowej. Bardzo podobało mi się stopniowe odkrywanie historii drugiego dziecka, powolne poznawanie faktów, jego przeszłości, bliższe poznawanie ludzi, którzy wpłynęli na jego życie i ponieśli odpowiedzialność za to jak to wszystko się potoczyło, jak się skończyło. Opowieść o drugim dziecku tak bardzo mnie zaangażowała emocjonlanie, że przestałam zwracać uwagę na pozostałych bohaterów, powoli gubiłam te najważniejsze i najbardziej absorbujące wątki na rzecz tej bolesnej opowieści sięgającej dawnych czasów.

Fabuła książki jest spójna, trzyma w napięciu, intryguje, zachęca do dalszego czytania, a jednocześnie przeraża, wywołuje ciarki i zmusza do myślenia, do odkrywania prawdy, która jest brutalna. Być może intryga nie jest zbyt wyrafinowana i zbyt misternie uknuta, ale stopniowe odkrywanie kolejnych warstw prawdy nie jest łatwe ani obojętne emocjonalnie. Ponadto znajdziemy tutaj również nutę romansu. To połączenie jest bardzo zrównoważone i wyważone, dzięki czemu nie czułam się zmęczona treścią lektury. 

Dla mnie ta książka to nie jest thriller ani sensacja, dla mnie to przede wszystkim powieść obyczajowa z pogłębioną warstwą psychologiczną. Uświadomienie sobie tego faktu, pozwoliło mi lepiej i bardziej emocjonalnie wczuć się w tę powieść.

Natomiast punkt kulminacyjny oraz zakończenie było dla mnie trochę zbyt słabe. Spodziewałam się czegoś innego, lepiej dopasowanego, bardziej zaskakującego. Tymczasem było dość banalnie i przewidywalnie. Z drugiej strony dokończenie oraz poznanie pełnej historii o tym drugim dziecku było niezwykłym przeżyciem.

"Drugie dziecko" to opowieść o samotności i tajemnicach, niedomówieniach, o zakłamaniu. To historia ludzi, którzy w swoim życiu się pogubili, zapomnieli co to miłość, przyjaźń, uczucia, poświęcenie. Którzy nie potrafią zrozumieć siebie ani innych. Którzy są zupełni osamotnieni, dręczeni przez demony przeszłości. To studium psychologiczne o tym, że zło bierze się z niezrozumienia, z inności, z braku akceptacji, a łatwe ocenianie innych po pozorach i przez pryzmat niezależnych zdarzeń, może doprowadzić do tragedii i dramatu.

 I chociaż dostrzegłam pewną, drobną schematyczność w przeczytanych przez mnie książkach tej autorki, to jednak czytanie "Drugiego dziecka" było dla mnie dobrze spędzonym czasem.

Opis książki:
W sennym, nadmorskim miasteczku w północnej Anglii ktoś dokonuje wyjątkowo bestialskiego mordu na studentce. Policja drepcze w miejscu, gdyż morderca nie zostawił żadnych śladów. Parę miesięcy później w pobliżu samotnej farmy zamieszkałej przez zdziwaczałego wdowca i jego córkę, zostaje popełniona kolejna zbrodnia. Tym razem ofiarą pada starsza kobieta.
Ambitna i żądna sukcesu komisarz Valerie Almond pragnie za wszelką cenę dopaść sprawcę. Instynkt podpowiada jej, że klucz do rozwiązania tajemniczych morderstw tkwi w przeszłości rodziny drugiej z ofiar. Nie podejrzewa jednak, że tajemnica będzie sięgać czasów drugiej wojny światowej. Wtedy to do miasteczka przybyła z ewakuowanego Londynu dwójka dzieci, a krótko potem zaginął wszelki ślad po jednym z nich, niedorozwiniętym umysłowo chłopcu…

Czytam opasłe tomiska - 520 stron


Moja ocena 4.5/6