Kazuo Ishiguro - Kiedy byliśmy sierotami

Opowieść, która zaczarowała moje serce pięknie utkanymi zdaniami. Złożonymi, wysmakowanymi, dystyngowanymi i wypełnionymi jakąś magią. Zachwycałam się tymi splotami liter, stojącymi w równych rządkach wyrażonych myśli i krągłych refleksji. Przesycały kolejne strony zapisując drobne kadry. Zachwycałam się zdaniami. Resztą nie potrafiłam.

Nie lubię przerywać sznurków misternie utkanej fabuły, której funkcji nie umiem znaleźć. Nie lubię rozklejać zaspanych warstw kartek i wdzierać się w świat przedmiotów oraz istot, które świetnie sobie radzą bez mojej obecności, zatopione w dziwny sen. 

Lubię się zachwycać i lubię kiedy słowo baśń, oznacza baśń. I nic innego. Nie lubię gdy jest inaczej. Historia bez rumieńców.

Opis książki:

Po trosze baśniowa, po trosze realistyczna powieść nominowana do Nagrody Bookera i Nagrody Whitbreada - najbardziej prestiżowych nagród brytyjskich. Anglia, lata 30. Słynny brytyjski detektyw Christopher Banks wierzy, że klucz do ocalenia świata przed nadciągającą katastrofą leży w przeszłości. Wychowany w kryjącym wiele sekretów, politycznie zaangażowanym Szanghaju, wyrusza w realną i duchową podróż do tego miasta, by odnaleźć rodziców, którzy w zagadkowych okolicznościach zaginęli tam, gdy był małym chłopcem. Ta nierozwiązana tajemnica prześladowała go przez całe życie. Wędrówka przez zrujnowaną metropolię staje się również wędrówką w czasie, jawa przeplata się ze snem, a prawda wciąż pozostaje poza zasięgiem. Parodiująca kryminalne schematy historia przekształca się w międzynarodowy thriller polityczny, a bliscy bohatera stopniowo odkrywają swoje mroczne tajemnice.

Moja ocena 3.5/6