Jodi Picoult - "Już czas"

  Miliony ludzi pozostawiają w sercu bliskich dziury w kształcie miłości, które kiedyś pewnie spróbuje wypełnić ktoś tyleż dzielny, co głupi. Taki, który nie ma pojęcia, że czeka go dokładnie to samo. I tak dalej. Cud, że ktoś jeszcze pozostaje przy życiu, gdy chodzimy tacy wybrakowani...

Jest coś niesamowitego i magicznego w słoniach. Majestatycznych, eleganckich zwierzętach, które swoją umiejętnością życia w społeczeństwie i odczuwania emocji zawstydziłyby nie jednego człowieka. Jest coś tajemniczego i fascynującego w życiu po śmierci. W tych delikatnych mgłach, podmuchach chłodnego powietrza i spadających przedmiotach, które są manifestacją obecności duchów lub widm. Jest coś magnetycznego w tej książce. Może dlatego, że opowiada ona właśnie o słoniach i duchach?

"Już czas" to doskonale skonstruowana powieść. Napisana w sposób niewymuszony, naturalny i emocjonalny. Bo na emocjach opiera się cała ta historia - miłość, przywiązanie, smutek, gniew, cierpienie, szczęście, zrozumienie, zgoda, radość, pamięć, empatia. To one napełniają kontury żywych istot nadając im własną osobowość. Wieloosobowa narracja podkreśla tą emocjonalność, poprzez interpretację zdarzeń z subiektywnej strony. Piękny, literacki język, dokładna analiza psychologiczna bohaterów i ogromne poczucie humoru dodają uroku. Przeplatanie fabuły znaczną ilością wiadomości o słoniach i metafizyce potwierdza doskonałe przygotowanie autorki do napisania tej książki.

Wzruszająca, emocjonalna, cudowna książka. Od której nie można się oderwać, bo czyta się ją zachłannie. Z obawą, że kiedy ją zamkniesz, to literki rozsypią się w kształt słoników i wypełniają kartki w przypadkowym szyku. A ty już nie złożysz całej opowieści.

Opis książki:

Od ponad dziesięciu lat Jenny Metcalf nie może przestać myśleć o swojej matce, Alice, która zaginęła w tajemniczych okolicznościach. Jenny nie chce uwierzyć, że została porzucona, więc uparcie tropi matkę w Internecie i przegląda jej stare pamiętniki. Alice była badaczką słoni i pisała głównie o nich, ale Jenny ma nadzieję, że zapiski kryją wskazówki co do miejsca pobytu matki.

Niestrudzona w poszukiwaniach, zyskuje dwoje nieoczekiwanych sprzymierzeńców. Pierwszym jest Serenity Jones, jasnowidzka, która wsławiła się odnajdywaniem zaginionych osób – a następnie zwątpiła w swój dar. Drugi to Virgil Stanhope, zgryźliwy prywatny detektyw, który niegdyś prowadził sprawę zaginięcia Alice oraz dziwnej, być może powiązanej z nim śmierci jednego z jej współpracowników. I gdy wspólnymi siłami dążą do odkrycia prawdy, uświadamiają sobie, że zadając trudne pytania, staną w obliczu jeszcze trudniejszych odpowiedzi. 

Klucznik (książka w książce, postacie kobiece)

Czytam opasłe tomiska - 512 stron 

Pod hasłem - podaj cegłę, 400+

 
Moja ocena 5.5/6