Jodi Picoult - "W imię miłości"

Usprawiedliwienia mają jednak niezwykłą właściwość - rozmywają ograniczenia, tak że nagle pojęcie honoru staje się giętkie jak wierzbowa witka, a normy etyczne pęcznieją i pękają niczym bańka mydlana.

Życie ludzkie może w okamgnieniu ulec zmianie; równie w mgnieniu oka, jak się okazuje, mogą lec w gruzach najbardziej niezłomne zasady.

Zazdrość rodzi się z pożądania cudzej własności. Natomiast smutek - z utraty tego, co się już raz posiadało.

Jodi Picoult to autorka, po której książki sięgam bez wahania, bez chwili zastanowienia, bez żadnych wątpliwości, bo wiem, że mogę się spodziewać kawałka dobrej literatury.

"W imię miłości" to nie jest łatwa, prosta i przyjemna historia, bo tej opowieści nie da się zamknąć w zgrabnych zdaniach. Wybrany temat jest zbyt trudny i zbyt delikatny, ale mimo to autorka bardzo dobrze sobie z nim radzi. Dla mnie to coś niezwykłego, pisać tak przejmująco, boleśnie i prawdziwie, wywoływać tak silne emocje i tak mocno uświadamiać proste-trudne prawdy.

Fabuła książki jest spójna, bardzo szeroka, bogata w liczne wątki poboczne. Bohaterowie są bardzo mocno zarysowani psychologicznie. Na pierwszy plan wysuwa się przede wszystkim matka zgwałconego dziecka, to ona stanowi trzon i najważniejszą postać. To na jej uczuciach, przeżyciach i działaniach osnuta jest kanwa powieści. Pozostałe postacie są tłem dla tej cierpiącej i walczącej kobiety. Takie osoby jak jej mąż, przyjaciel, synek czy oskarżony ksiądz, kształtują postępowanie, emocje i sekwencję działania Niny, ale w efekcie są gdzieś daleko poza nią. I chociaż bez nich nie byłoby tych wszystkich zdarzeń, to jednak autorka zdecydowała się wyeksponować przeżycia matki.

Język książki jest bardzo przyjemny w odbiorze, czyta się bardzo szybko, bez żadnych zgrzytów. Wiele miejsca zajmują przemyślenia Niny dotyczące tego co sama zrobiła, tego co spotkało jej dziecko oraz tego jak działa i funkcjonuje system prawny w Stanach Zjednoczonych - rzekomo chroniący nieletnich przez zagrożeniem, przed molestowaniem. Jak się okazuje nic nie jest doskonałe, ani ludzie, ani prawo.

Zakończenie samo w sobie jest zaskakujące. Nie spodziewałam się takiego rozwiązania sytuacji. I chociaż gdzieś tam podświadomie czułam, że takie zakończenie powinno mieć miejsce, to kiedy doczytałam do ostatnich stron czułam się mocno zaskoczona i byłam pod dużym wrażeniem.

Zatonęłam w tej lekturze, na długie godziny. W moje duszy szalał huragan emocji, złościłam się, ocierałam łzę, miałam wątpliwości i żal, uśmiechałam się i cieszyłam. To opowieść jest bardzo emocjonalna, aż szarpie za serce, wwierca się gdzieś w duszę i rani małymi ostrzami bólu. Zapada w pamięć, zmusza do refleksji, poszukiwania odpowiedzi gdzieś tam głęboko, na samym dnie siebie i swojego serca, uświadamia i żąda jasnych, konkretnie sformułowanych wniosków, tylko po to, by za chwilę rozsypać tą całą pewność w górę potrzaskanych wątpliwości. Jedna z najlepszych książek tej autorki.

Opis książki:
Jako zastępca prokuratora Nina Frost prowadzi postępowania w najtrudniejszych sprawach dotyczących przemocy wobec dzieci. Nieraz przeżywa frustrację, gdy sprawcom udaje się wykorzystać luki prawne i uniknąć kary. Z doświadczenia wie, że aby skutecznie poruszać się po tym polu minowym, musi okazywać współczucie ofiarom, zaciekle walczyć o sprawiedliwość, ale jednocześnie zachowywać dystans.

Kiedy jednak Nina i jej mąż odkrywają, że ich pięcioletni syn Nathaniel padł ofiarą molestowania seksualnego, o żadnym dystansie nie może być już mowy. Nagle bariera między życiem zawodowym a prywatnym całkowicie znika; wszystko, co do tej pory wydawało się proste i oczywiste, ulega całkowitemu przewartościowaniu. Nina zdaje sobie sprawę, że w sądach trudno będzie uzyskać zadośćuczynienie za krzywdę, jaka spotkała Nathaniela. Ogarnięta rozpaczą i niepohamowanym gniewem, rozpętuje wojnę, w której może stracić wszystko, co dla niej najcenniejsze.

Klucznik 

Moja ocena 5.5/6