Brian W. Aldiss - Siwobrody

Wyobraź sobie świat po Wypadku. Gdzie niewiele istot przetrwało. A te, którym to się udało wciąż nie są idealne. Bo nadmiernie rozmnażające się gronostaje i grupka starych ludzi, nie są zbyt perfekcyjni. Mimo to, byli na tyle odporni, że wciąż istnieją. Chociaż świat już nie jest ładny, a przyszłość, to tylko banalnie zwyczajny koniec istnienia. Nas wszystkich. I szaleństwo.

Opowieść, w której się zaczytywałam. Bo Brian Aldiss ładnie pisze. Więc ładnie się go czyta. Wydawałoby się, że starość to temat nijaki, dość nudny i przerobiony na wiele sposobów, to jednak jest inaczej. Jest mądrze i z innej perspektywy. 

Nie ma niemrawości, ponurości i skargi. Nie ma pretensjonalności. Jest rzeka życia i potrzeba wytłumaczenia sobie rzeczywistości. Jest poszukiwanie źródeł obłędu i oswajanie szaleństwa. Znajdowanie swojego miejsca i wierność sobie. Jest wielowymiarowo. Nieśpiesznie.

Historia, jakich się nie spotyka. Trochę rozwleczona i zbyt stateczna. Niesamowicie refleksyjna. Zbudowana z licznym warstewek. Nie oczekująca, że ktokolwiek nazwie ją arcydziełem. Do ponownego przeczytania. Bo warto.

Opis książki:

Zabawy z bronią atomową na orbicie okołoziemskiej kończą się Wypadkiem. Ziemia zostaje napromieniowana. Efektem jest bezpłodność wielu ssaków, w tym... człowieka. Padają rządy, wybucha anarchia, toczą się wojny o każde narodzone po Wypadku dziecko, choćby najbardziej zdeformowane. Mijają lata, ludzkość topnieje w oczach i starzeje się. Czy istnieje jakaś nadzieja dla naszego gatunku? Udajcie się wraz z Siwobrodym w ponurą wyprawę łodzią po Tamizie, a może znajdziecie odpowiedź na to pytanie.

Moja ocena 5.5/6